Ik was een zoekende ziel. Zoekend naar rust, naar kalmte, naar acceptatie. Dat zijn mijn woorden nu. Toen, in 1996, had ik het ontkend of had ik andere woorden gebruikt. Mijn oog viel op een advertentie in plaatselijke sufferdje De Peperbus. Yoga en Meditatie. Cursus bij ene Dingeman Boot. ‘Als je maar weet dat er ook meditatie bij zit’, zei Dingeman aan de telefoon. Met twee vriendinnen van mijn studie begon ik aan mijn spirituele reis op een zolderkamer in Zwolle-Zuid. Mijn eerste meditatie- en yogaleraar werd Dingeman. Hij zag er toen uit zoals hij er nu na 24 jaar ook uit ziet: wit haar, witte baard, grote sprekende ogen, open blik. Sprekend met een luide stem. Die stem nam mij mee op reis door mijn lichaam. Hij gidste mij door de krochten van mijn geest en liet mij thuis komen. In het hier en nu.
Dingeman zorgde onvermoeibaar voor een plek om te oefenen. Zijn kracht en vertrouwen zorgden ervoor dat ik mij later inschreef voor een meditatieweekend en dat ik daarna steeds meer retraites ging doen. Later, tijdens de eerste maanden van mijn driejarig verblijf in een boeddhistisch klooster in Birma, mediteerden wij weer samen. Zo begon een nieuwe fase van mijn innerlijke reis wederom met Dingeman. Terug in Nederland begon ik geleidelijk aan met het begeleiden van retraites. Met onder andere de hulp van Dingeman.
Dankbaar en bevoorrecht – zo voelt het – om Dingeman als eerste leraar te hebben gehad. Een diepe buiging voor zijn inzet en toewijding, en vooral voor zijn manier van zijn.
Wie is jouw eerste leraar?
En wat hij hij of zij voor jou betekent?